Santigold – Master Of My Make-Believe

Είναι αυτό που έχεις πίστη σε κάποιον και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει με ό,τι κι αν κυκλοφορήσει. Είναι η αίσθηση πως ξέρει τι κάνει, ξέρει γιατί αργεί να ηχογραφήσει, ξέρει γιατί απέχει, ξέρει γιατί γίνεται mainstream και γιατί κρύβεται την άλλη μέρα, ξέρει να φτιάχνει μουσική, να ‘προσλαμβάνει’ συνεργάτες και να αξιοποιεί στο 200% τις ικανότητές του/της. Είναι τέτοια περίπτωση η Santigold τελικά.

Πίστευα για κάποιον συμπαντικό λόγο πως το δεύτερο album της θα είναι υπόδειγμα καλής fusion pop. Είναι αυτό και κάτι παραπάνω. Είναι μια ομάδα διαφορετικών και αντιφατικών παραγωγών, που δένουν μεταξύ τους σαν ένας καλός τζαζ αυτοσχεδιασμός, που ο καθένας κάνει τα δικά του, αλλά θες να το ακούς μέχρι τελευταίας νότας. Είναι οι βρετανικές καταβολές του Greg Kurstin (Lily Allen, Robbie Williams), το sophisticated/electro hip-hop του Q-Tip, οι προφανείς κι όχι μιμητικές δόσεις από Diplo της M.I.A., αλλά και το mainstream pop του John Hill (άκου “Bionic” από Christina).

Να μην προσπεράσεις τίποτα σε αυτό το album. Να αποθεώσεις τα ρυθμικά, που είναι πολύ μπροστά και παράλληλα μπορούν να ακουστούν σε οποιοδήποτε electro και indie πάρτι χωρίς να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Να βάλεις στο repeat το εισαγωγικό “GO!” με δόσεις από Karen O, να χορέψεις με το “Freak like me”, να φανταστείς τη Lily Allen να σκάει από το κακό της που δεν τραγούδησε αυτή το “Pirate in the water” πρώτη και να συμπεριλάβεις στη λίστα σου με τα καλύτερα tracks της χρονιάς το "Disparate Youth" και τις στακάτο κιθάρες του, γιατί δεν σε κόβω να έχεις κι άλλη επιλογή. Κι αφού τα κάνεις όλα αυτά, πες ότι συμφωνείς μαζί μου και πόσταρέ το… #alazoneia_Kyriakhs.

p.s. remix από 2 Bears και artwork από τα λίγα.