Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Eva Theotokatou - A Story, A Drawing & Fifteen Songs


Οι συλλογές είναι επικίνδυνες. Δεν έχουν να κάνουν πάντα με το ταλέντο κάποιου ως μουσικού (μόνο), δεν έχουν κάνουν με το καλό γούστο (μόνο), δεν έχουν να κάνουν με το μουσικό ύφος ή κάποιο πιθανό concept που μπορεί να θέλει κάποιος να προβάλει (μόνο). Έχουν να κάνουν, κυρίως, με τις σκέψεις και τις ιδιαιτερότητες του compiler, τι κουβαλάει πίσω του, σε τι timing θα τον πετύχει η μάζωξη ηχογραφήσεων, αν θα πάρει τα δικαιώματα, αν το tracklist γίνει συνετά και με σκοπό κάποια συναισθηματική φόρτιση κάθε είδους και πολλά άλλα και συναφή. Για αυτό και μόνο, οι περισσότερες συλλογές που κυκλοφορούν στην παγκόσμια μουσική σκηνή, από soundtracks μέχρι dance mixtapes, είναι το λιγότερο… σαχλές; Και μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τα κομμάτια που διαλέγουν, αυτό είναι το λιγότερο (δοκίμασε να ακούσεις έναν αγαπημένο σου δίσκο ανάποδα, από το τελευταίο στο πρώτο κομμάτι, κι αν σου αρέσει το ίδιο, εγώ να κερδίσω αύριο Grammy καλύτερου Tropicana album).

Επιστρέφοντας στο θέμα (όχι ότι έφυγα ποτέ, παράλληλη δράση θα ονόμαζα τον πρόλογο), όταν αποφασίσεις να βάλεις στη δισκοθήκη σου την ιστορία, τη ζωγραφιά και τα 15 tracks που ξεκοκάλιζα τα πρόσφατα 24ωρα, θα μπεις σε μια διαδικασία να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Το θέμα είναι ότι στην προσπάθειά σου αυτή, θα πέσεις σε μια παγίδα που δεν περίμενες – θα έχεις στο repeat το δισκάκι, θα γουστάρεις που δεν θέλει να το παίξει indie ή electro ή η-παρακαταθήκη-μιας-radio-producer-που-τώρα-κυκλοφορεί-και-δίσκο ή club-collectiva ή whatever. Η ροή και το συναίσθημα των κομματιών είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό εδώ μέσα. Η αίσθηση πως είσαι στη μέση μιας διαδρομής, χωρίς να ξέρεις από πού ακριβώς ξεκίνησες ή πού θα καταλήξεις, μιας και την απολαμβάνεις σε όλα της τα μήκη και όλα τα της πλάτη.

Το tempo θα το βρεις να κατεβαίνει σταδιακά, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε διαδρομή – χορεύεις, τα σπας, τρως, χαλαρώνεις, φιλάς, ξαπλώνεις/γνωρίζεις, λαχταράς, δίνεσαι, αφήνεσαι, συνηθίζεις, ηρεμείς/δημιουργείς, καταναλώνεσαι, υπερωρείς, παθαίνεις κορεσμούς, παραιτείσαι. Ο εθισμός έρχεται από νωρίς και με το πιο ιδιαίτερα χρωματισμένο από τα 15 κομμάτια (“A love song”). Σου αρέσει που ακούς φωνές τύπου Lisa Mitchell και Anya Marina, αλλά και indie pop anthems τύπου “Heroes”, μιας και δεν τα περιμένεις να έρχονται στο χάσιμο των pads. Ενθουσιάζεσαι γεωμετρικά με το γεγονός ότι ο Tareq (με το “Mosquito”) και ο Nikonn (με το “The sea”) ανήκουν στην ελληνική αγγλόφωνη δισκογραφία και έχουν κοινό (σημάδι πως ο κόσμος έχει σχεδόν ξυπνήσει και τα μπουζούκια δεν είναι πάντα το σημείο αναφοράς. Δεν τα σνομπάρω, έχω πάει πολλάκις). Συγκινείσαι στην παρουσία και μόνο της φωνής του μοναδικού Tom Baxter, αναλώνεσαι στα έγχορδα των Irrepressibles, που σου θυμίζουν Anthony, αλλά δεν είναι, και επιστρέφεις ξανά στον πόνο της Amanda Blank.

Το θέμα, από το οποίο μπορεί και να ξέφευγα αλλά τελικά το βρήκα, δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Είναι όλο στο μυαλό ενός δήθεν μουσικογραφιά που θέλει να το παίξει ξερόλας. Είναι ασαφές και συγκεκριμένο, όπως και η μουσική. Από την αρχή μέχρι το τέλος, στο repeat και μέχρι να κάνεις eject το δισκάκι. Είναι στην αίσθηση που σου αφήνουν τα λόγια του booklet, είναι το artwork πάνω σε μια μηχανή και σε ένα πιάνο, είναι το πρόσωπο πίσω από αυτά, είναι όλα έτσι όπως παρουσιάζονται κι έτσι όπως αφήνονται να εννοηθούν. Οι συλλογές είναι επικίνδυνες. Και από την ανάποδη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αντί απολογισμού…

Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπεια που μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.

Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.

attention...

Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.

Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.

Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.

Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.

Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.

All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.