Ο Παυλίδης θα είναι πάντα στην καρδιά μας ότι και να κάνει, όπως και να το κάνει.Ξέρω ότι οι περισσότεροι αφήσαμε να τον θυμόμαστε κάπου εκεί στις αρχές του αιώνα(περίεργα ακούγεται αυτό αλλά τέλος πάντων), με την διάλυση των Σπαθιών. Ακολούθησε το 2004 ο πρώτος προσωπικός δίσκος με τον πολύ στα πάνω του τότε φολκ μελαγχολικό ήχο, «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» -πόση αυτογνωσία πια;
Το «Άλλη μια Μέρα» του 2006, του βάζει ξανά ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά όργανα στα χέρια αλλά τον οδηγεί σε άνισο αποτέλεσμα και είναι φανερό ότι κάπου έχει κολλήσει, γιατί την ακούς την καλή σύνθεση αλλά πόσες φορές μέσα στον ίδιο δίσκο να ακούσεις το ΙΔΙΟ αποτέλεσμα; Αν θες ονόμασε το ταυτότητα. Εγώ το λέω βαρεμάρα.
Πάλι όμως τα συγχωρέσαμε όλα στον Παυλίδη, γιατί είναι οι στίχοι του απίστευτα κινηματογραφικοί, γιατί είναι η φωνή του τόσο αγαπημένη και οι αναμνήσεις μας ακόμα ζωντανές. Στην πορεία εμφανίζονται και οι B Movies, που παίζουν παρέα του, και μια ζωντανή ηχογράφηση στο θέατρο Απόλλων στη Σύρο!!! Έκπληξη;
Συνεχίζοντας με την Archangel στο πλευρό του κυκλοφορεί η φετινή του δουλειά στις 3 Μαΐου «Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει». Εδώ χτυπάει φλέβα.
Μπορεί να αργήσαμε σχεδόν δυο μήνες να μιλήσουμε για αυτό το έργο, αλλά είναι ίσως η πιο feelgood μουσική έκδοση που βγήκε στην αγορά τον τελευταίο χρόνο. Επιστρέφουμε σε μια κατά το μεγαλύτερο μέρος ακουστική προσέγγιση της ενορχήστρωσης, όπως στον 1ο προσωπικό δίσκο, αλλά εδώ οι ταχύτητες ανεβαίνουν, οι στίχοι μιλούν για καλοκαίρι, αγάπες, συγνώμες ειλικρινείς και κάθαρση, «καταπληκτικά αντικαταπληκτικα», και ότι γενικά «πάω καλύτερα τώρα». Όπου εντοπίζονται ηλεκτρονικές μεγάλες πινελιές είναι ένα κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν δίπλα στον Γκουνταρούλη, και έτσι προκύπτει το ήδη αγαπημένο “Radio Lollipop”. Από την άλλη, όπου έρχονται οι βαριές του σκιές («Περιμένω»), είναι για λίγο αλλά τόσο γοητευτικές, όσο και σωστά τοποθετημένες. Με ένα ιντερλούδιο («Λίγο Πριν») και ένα ορχηστικό κομμάτι («Πέλαγος II»), φτάνουμε στον κύκλο των 14 συνθέσεων και μπορεί να μην σημαίνει για μένα ότι «Ένας Κύκλος Στον Αέρα», αλλά θα συνεχίσω να ακούω κάθε πρωί αυτό τον δίσκο που κάνει την μέρα μου… «Όμορφη Μέρα». Αν σ’αρεσει η εξομολόγηση ενός καλλιτέχνη που μιλά τώρα πια ευθέως για τον έρωτα όπως ποτέ πριν(«Νοσφεράτου») αλλά και για τους λόγους που διαλύθηκε το σούπερ γκρουπ του («Όλα Όσα Αγάπησα»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου